Krajobraz kulturowy wynika w dużej mierze z klimatu, a więc położenia geograficznego, a także lokalnych zwyczajów i tradycji. Nie inaczej jest w Norwegii. Jest to kraj mroźny, o drugiej (po Islandii) najmniejszej gęstości zaludnienia w Europie. Mieści się na Półwyspie Skandynawskim i ma bardzo długą linię brzegową poprzecinaną charakterystycznymi fiordami. Spora część terytorium Norwegii pokryta jest lasami, co w dużej mierze wykształciło tradycję budowania z drewna, a także kamienia – naturalnych i łatwo dostępnych materiałów. Ze względu na surowy klimat budynki musiały być raczej niewielkie, niskie i przykryte dachami dwuspadowymi. Przez wieki lokalne budownictwo nie uległo zmianom i nowoczesnym trendom. Wszystkie te elementy sprawiają, że norweska architektura jest silnie podporządkowana przyrodzie. Dominuje tu prostota, harmonia i naturalne materiały. To krajobraz kształtuje budynek, a nie odwrotnie. Dzięki temu norweski krajobraz jest dla obserwatora bardzo spójny i skromny. Nawet najnowocześniejsze budynki, na przykład opera w Oslo, odwołują się do natury i lokalnych tradycji.

Jakie wzorce możemy czerpać z architektury Norwegii?

Przede wszystkim to dopasowanie nowo projektowanych budynków do otoczenia – zarówno do krajobrazu jak i zastanych elementów architektonicznych. Wszystko razem powinno stanowić spójną kompozycję. W norweskiej architekturze nie ma miejsca na przeskalowane, ekstrawaganckie projekty. Ta idea może przyświecać każdemu inwestorowi – zarówno planującemu budowę małego domu jednorodzinnego jak i wielkiego hotelu czy galerii handlowej.

Jak wpisać budynek w otoczenie?

Norweska umiejętność dopasowania do warunków zastanych może okazać się wcale nie takie proste do zastosowania w praktyce. Na początek radziłabym przyjrzenie się budynkom sąsiadującym i regionalnej architekturze. Inaczej wpiszemy się w tło miejskiej tkanki, a inaczej w zabudowę typowo wiejską. Czasem istotne wskazówki, a nawet dokładne wytyczne można znaleźć w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego, ale nie zawsze. Jak zatem podejść do tematu samodzielnie? Przeanalizować wielkość budynków, ich kubaturę, kształt dachu i kolorystykę elewacji. Nie starajmy się na siłę wyróżnić z otoczenia. Norweskie domy są zazwyczaj podobne do siebie, przez co sprawiają wrażenie spójności. Oprócz samego budynku wybór ogrodzenia czy roślin w ogrodzie ma znaczenie. Najważniejsze jest korzystanie z lokalnych, czyli w Polsce z naszych polskich materiałów czy gatunków drzew. Oprócz tego, że wpiszą się w krajobraz to łatwiejsze będzie ich utrzymanie, bo są dostosowane do naszego klimatu.

Jakie osiągnięcia norweskiego designu zastosować we wnętrzach?

Analogicznie – stosujemy naturalne, lokalne materiały. Drewno, kamień, ceramika to również materiały, które stosowane były w budownictwie regionalnym Polski. Styl skandynawski, czy też norweski charakteryzuje się “ciepłym” minimalizmem. Co oznacza, że nie ma tu miejsca na zbędne dodatki czy niepotrzebne ozdoby. Wnętrze ma być przede wszystkim funkcjonalne i przyjazne jego użytkownikom. Każdy element wystroju ma swoje uzasadnienie i sens. W tym stylu dominują kolory ziemi i biel. Raczej nie znajdziemy tu rzeczy wykonanych z tworzyw sztucznych, ponieważ Norwegowie starają się do architektury i życia codziennego wprowadzać zasady zrównoważonego rozwoju. Wnętrza powinny być dobrze oświetlone, ale najlepiej światłem naturalnym – nie ma tu miejsca na ozdobne żyrandole, a raczej minimalistyczne oprawy podkreślające poszczególne strefy mieszkania. Charakterystyczne dla stylu skandynawskiego jest również bielone drewno. Jednak o widocznej strukturze drewna – cechy naturalnego materiału powinny być raczej podkreślone, a nie zakryte przez kolor czy lakier.

Jak ocieplić i oswoić styl skandynawski?

Aby wnętrze nie stało się zbyt chłodne i niedostępne stosuje się przyjemne w dotyku tkaniny, czy to na zasłony, tapicerowane meble czy na poduszki i pledy. Do tego rattanowe i wiklinowe dodatki. Do wystroju będą pasowały też elementy z futer (w tym wypadku preferujemy futra sztuczne). Poza tym możemy od siebie dodać przedmioty wykonane ręcznie lub pamiątki, jednak zgodnie z zasadą “mniej znaczy więcej”.